مسیلمه ي كذاب (مدعي دروغین نبوت) و قبیله ي بني حنیفه (207)

مسیلمه ي كذاب (مدعي دروغین نبوت) و قبیله ي بني حنیفه (207)

 

(برگرفته از کتاب ارزشمند « روابط متقابل اسلام و دین سکولاریسم»)

به قلم : استاد  ابوحمزه المهاجر هورامی

 

بسم الله  و الحمد لله

اما بعد :

 او، مسيلمه بن ثمامه بن كبير بن حبيب حنفي با كنيه ي ابوشامه است كه ادعاي پيغمبري كرد. او به اندازه اي به دروغگويي زبانزد شده كه هرگاه بخواهند دروغگويي كسي را مثال بزنند، مي گويند: دروغگوتر از مسيلمه! مسيلمه، در سرزمين يمامه و روستايي كه امروز جبيله ناميده مي شود و در نزديكي عيينه در وادي حنيفه ي نجد قرار دارد، زاده شد و در همانجا نيز پرورش يافت. او در دوران جاهليت، رحمن ناميده مي شد و به رحمان يمامه مشهور شد.[1]

مسيلمه، به مناطق مختلف عربي و غيرعربي مسافرت كرد تا شيوه هاي مختلف عوامفريبي را بياموزد و بتواند از طريق آموخته هايش (پيشگويي، فالگيري و جادوگري) مردم را پيرامونش جمع كند. در سال نهم هجري كه اسلام، تمام شبه جزيره ي عرب را فراگرفت، نمايندگاني از قبيله ي بني حنيفه به مدينه آمدند و اظهار مسلماني كردند كه مسيلمه نيز در ميانشان بود. ابن اسحاق مي گويد: مسيلمه، همراه نمايندگان بني حنيفه بود كه به حضور رسول خدا صلى الله عليه وسلم رفتند. مسيلمه، آن هنگام كه به همراه ديگر نمايندگان بني حنيفه روبروي رسول خدا صلى الله عليه وسلم قرار گرفت، لباسي به خود پيچيده بود و خودش را نمايان نمي كرد. در آن هنگام شاخه اي از درخت خرما به دست رسول اكرم صلى الله عليه وسلم بود؛ پیامبر خاتم صلى الله عليه وسلم به مسيلمه فرمودند: "اگر اين شاخه را هم از من بخواهي، آن را به تو نمي دهم.  [2]

پس از آنكه نمايندگان بني حنيفه به يمامه بازگشتند، مسيلمه ادعاي پيغمبري كرد و مدعي شد كه رسول خدا صلى الله عليه وسلم او را در امر نبوت با خود شريك كرده است.البته در اين ميان نامه اي ميان پيامبر خدا ومسيلمه كذاب رد و بدل شد كه طي آن مسيلمه پيك رسول خدا را به شهادت رساند. حبيب ابن زيد انصاري جوان نوزده ساله اي بود كه به بدترين شكل توسط مسيلمه شهيد شد[3].[4]

خالد  بنا به دستور خليفه ي رسول الله صلى الله عليه وسلم به همراه مسلمانان، عازم جنگ با مرتدهاي يمامه شد. ثابت بن قيس بن شماس  سركرده ي آن دسته از انصار بود كه در اين لشكر حضور داشتند. خالد  با مرتدها به گونه اي برخورد مي كرد كه مايه ي عبرت ديگران شوند. ابوبكر صديق  براي پشتيباني لشكر خالد ، لشكر انبوه ديگري را نيز اعزام كرد تا مبادا لشكر خالد  توسط مرتدها از پشت سر غافلگير شود. خالد  در راه يمامه با برخي از طوايف مرتد جنگيد و آنان را زير سيطره ي اسلام درآورد. علاوه بر اين خالد با دنباله ي لشكر سجاح نيز درگير شد و آن را نابود كرد و سپس به راهش به سوي يمامه ادامه داد.

زماني كه خبر نزديك شدن خالد  به مسيلمه ي كذاب رسيد، در ناحيه اي از يمامه به نام عقرباء لشكرش را گرد آورد و اردو زد و از پيروانش خواست كه براي جنگ با خالد  به لشكرگاهش بپيوندند. خالد و عكرمه و شرحبيل  يكجا شدند. خالد  شرحبيل بن حسنه  را جلودار لشكر كرد و زيد بن خطاب و ابوحذيفه بن عتبه بن ربيعه  را بر دوطرف لشكر گماشت.[5]خالد  استراتژي جنگي خود را بر اين مبنا قرار داد كه پيش از برپايي معركه و درگيري مستقيم با دشمن، جنگي رواني به راه اندازد تا روح و روان دشمن را از هم بپاشد.

جنگ سرنوشت ساز با مسيلمه با فراز و نشيب زيادي شروع شد در ابتدا پيروزي موقتي از آن ياران مسيلمه بود . خالد در يك حركت بي نظير مهاجرين و انصار را از هم جدا كرد و ضمن تشويق آنها فرمود اكنون مشخص خواهد شد كه سستي و كوتاهي از جانب كدام طرف است نصرت خداوند مسلمانان را به پيروزي رسانيد و مسيلمه شكست خورد و به باغي پناه بردند كه با دلاوري براء ابن مالك كه به درون با غ رفت و در را باز كرد مسلمانان به پيروزي نهايي رسيدند و مسيلمه توسط وحشي (قاتل حمزه عموي پيامبر) و ابو دجانه به هلاكت رسيد در اين جنگ افرادي چون براء ابن مالك ، وحشي ، عبدالله بن سهيل بن عمر و ، ابو دجانه ،عباد بن بشر،زيد بن خطاب ،معن بن عدي ، ثابت بن قيس شماس،؛ نسيبه بنت كعب ،عبد الرحمن بن عبدالله بلوي و طفيل بن عمرو دوسي با رشادت زيادي جنگيدند و بيشترشان به شهادت رسيدند نكته ي قابل توجه در اين جنگ از خود گذشتگي انصار بود و مسلمانان حدود هزار و دويست شهيد دادند كه ابوبكر صديق از شنيدن اين خبر و همچنين رشادت انصار بسيار گريست .

جنگ يمامه در سال يازدهم هجري روي داده است. واقدي، اين رخداد را در سال دوازدهم دانسته كه با روايت نخست، قابل جمع است؛ بدين ترتيب كه جنگ يمامه در اواخر سال يازدهم آغاز شد و پس از گذشت چند روز از سال دوازدهم پايان يافت.

در مباحث گذشته كاملاً روشن شد كه ابوبكر صديق  براي رويارويي با كفار و مرتدها، توان نظامي لشكر اسلام را به شكلي همه جانبه مادي و معنوي افزايش داد و با آمادگي بالا و كاملي روياروي ازدين برگشته ها ايستاد.. او براي تقويت خلافت اسلامي، با نوآوريها و بدعتگريها و با جهالت و هواپرستي مبارزه كرد و با اتحاد و يكپارچگي و وحدت كلمه، مطابق شريعت اسلام حكم راند و با تعهد كاري و مسؤوليت شناسي، شايسته سالاري و كارآزمودگي را ملاك تعيين فرماندهان لشكري قرار داد و بر اساس شايستگي ها و توانايي هاي افراد، مسؤوليتها و وظايف را تقسيم نمود كه از آن جمله مي توان به مأموريت زيد بن ثابت براي جمع آوري قرآن به اشاره كرد. ابوبكر در عرصه ي آمادگي براي رويارويي با دشمنان اسلام از مسايل امنيتي و تبليغاتي نيز غفلت نكرد.

به فضل خداي متعال و جهاد صحابه و همياري و همكاري آنان با ابوبكر صديق شبه جزيره ي عرب به طور كامل و يكپارچه زير پرچم اسلام درآمد و خلافت و قدرتي مركزي و البته اسلامي به مركزيت مدينه، تمام شبه جزيره را در برگرفت تا همه ي مردم، تحت فرماندهي و رهبري يك نفر قرار بگيرند كه بر اساس اسلام حكم مي راند.

پيروزي مسلمانان در جنگ با مرتدها، پيروزي اسلام بود و باعث مي شد تا وحدت و يكپارچگي ديني و اسلامي، بر تعصبهاي قومي و تفرقه افكن، غالب گردد و دليلي بر اين شود كه حكومت اسلامي به رهبري ابوبكر صديق مي تواند بر سخت ترين و شديدترين بحرانها فائق گردد[6].

 

موضوعات مرتبط: آثار ابوحمزه المهاجر هورامی روشنگران...