بازگشت به شوری و امت  در فهم صحیح مساله ی تکثر در مقابل تفــــرق (۱)

بازگشت به شوری و امت در فهم صحیح مساله ی تکثر در مقابل تفــــرق (۱)

ارائه دهنده : سید نور الدن بخاری

بسم الله الرحمن الرحیم

بدیهی است که انسان ها به علت دوبعدی بودن با هم تفاوت دارند. این تفاوت باعث به وجود آمدن نظرات مختلف در انسان ها می شود. هیچ دو انسانی را نمی توان یافت که کاملا مانند هم فکر کنند حتی دوقلوها، زیرا عواملی چون ژنتیک و خصوصیات اکتسابی ناشی از خانواده، جامعه، رسانه ها و … (در یک کلمه «محیط») آن ها را متفاوت از هم بار می آورد.

اگر مقیاس کلان یک جامعه را در نظر بگیریم، این تفاوت نظرات را می توان با عبارت «تکثر» نشان داد. حال سوال این جاست که آیا می توان با وجود تکثر در یک جامعه، آن جامعه دارای یک نظام واحد باشد؟ و یا قبل از پاسخ دادن به این سوال،باید پرسید که آیا یک جامعه نیاز به داشتن نظام واحدی دارد؟ برای پاسخ به این سوال نیاز به مقایسه جامعه با یک فرد است.

یک فرد در عین داشتن اجزای «متکثر» دارای یک جهت گیری واحد است زیرا آن اجزا در عین تکثر طوری با هم هماهنگ هستند که این وحدت رویه را ایجاد می کنند و تکثر آن ها در نهایت منجر به یک تصمیم و حرکت «واحد» می شود که فرد را در آن جهت سوق می دهد و اگر این طور نمی بود درون فرد تفرق و تشنج به وجود می آمد و هر عضو به جای این که در جهت تکمیل عملکرد اعضای دیگر گام برمی داشت خلاف جهت آن ها فعالیت می کرد در این صورت هیچ جهت گیری و حرکت مثبتی برای آن فرد نمی توان متصور شد زیرا انرژی که اجزای مختلف فرد به کار می گرفتند به جای سازنده بودن، به هدر می رفت و ادامه حیات برای فرد امکان نداشت.

افراد یک جامعه نیز همانند اعضای یک فرد هستند و باید همگی طوری فعالیت کنند که نهایتا جامعه در یک جهت «واحد» و مشخص حرکت کند. یعنی تکثر افراد باید منجر به وحدت شود که این همان وحدت رویه جامه است. اگر افراد یک جامعه طوری فعالیت کنند که تکثر آن ها منجر به تفرق شود ادامه حیات واقعی آن جامعه ممکن نخواهد بود و آن جامعه تدریجا (یا سریعا) به سمت نابودی (مثلا یک جامعه ایستا و راکد یا یک جامعه قهقرایی) خواهد رفت، زیرا آن جامعه نمی تواند از انرژی تک تک انسان ها در جهت سازندگی خود استفاده کند و آن انرژی ها به هدر خواهد رفت و منجر به تشتت جامعه خواهد شد.

لازم به ذکر است یک جامعه در صورتی قابلیت حیات و دوام دارد که حرکت داشته باشد و لازمه حرکت یک جامعه مشخص بودن و واحد بودن مسیر آن است و اگر در یک لحظه دو جهت متفاوت برای حرکت جامعه در نظر بگیریم آن جامعه دوشقه خواهد شد. تفرق را می توان به این صورت تعبیر کرد که کشمکش دسته های مختلف متفرق در جامعه آن را راکد و ایستا می سازد (همچون آب راکد درون یک مرداب) زیرا حرکت های مختلف اجزای متفرق، حرکت برایندی را برای جامعه ایجاد نمی کند یا این که ممکن است یکی از دسته های متفرق بر دیگر دسته ها بچربد و کل جامعه را در جهت خودش سوق دهد که البته این حرکت پربازدهی برای جامعه نمی باشد زیرا نیروهای ناشی از حرکت های مخالف، حرکت آن را تضعیف می کنند. پس نتیجه گرفتیم وحدت (در مقابل تفرق) برای جامعه مورد نیاز است.

آیا با وجود تکثر افراد چنین وحدتی ممکن خواهد بود؟ جواب مثبت است. شوری تنها راه ایجاد وحدت از دل تکثر است.

+ نوشته شده در شنبه ۱۴۰۱/۰۸/۰۷ ساعت 8:8 توسط روشنگر  |